Σκόπελος / Έκθεση Ζωγραφικής της Παρασκευής Κουτούμπα με τίτλο ‘‘Faces/Πρόσωπα’’

Ξεκινά απόψε το βράδυ και για μια εβδομάδα στον Πολυχώρο Mercurius στη Σκόπελο, η Έκθεση Ζωγραφικής της Παρασκευής Κουτούμπα, Χημικού και Ζωγράφου από τη Σκιάθο, με τίτλο ‘‘Faces/Πρόσωπα’’. Η Έκθεση αφορά προσωπογραφίες ανθρώπων που άφησαν εποχή, αγαπημένων προσώπων της Τέχνης, του Θεάτρου, του Κινηματογράφου και της Μουσικής! Η Έκθεση θα είναι ανοικτή στο κοινό κάθε απόγευμα, από τις 10 έως τις 16 Αυγούστου και ώρες 7:30 μ.μ. έως 11:00 μ.μ.

Στον Ενδιαφέροντα Πολυχώρο Mercurius ο επισκέπτης εκτός από την όμορφη θέα της παραλίας αλλά και τα δροσερό περιβάλλον, θα έχει την ευκαιρία να αναγνωρίσει, να θυμηθεί και να συγκινηθεί αντικρίζοντας αγαπημένα πρόσωπα της μικρής ή της μεγάλης οθόνης. 

Παλιά γλυκιά στιγμή

Τότε που μοίραζες ακόμα την ψυχή σου σαν παιδί
-Πριν να παγώσουν οι πηγές και τα ποτάμια-
Μου ‘λεγες «σπάσε με τον ώμο σου το θόλο της σιωπής
Πάρε ένα θρύψαλο και σκίσε το μανδύα της ντροπής
Κι άσε το αίμα της να βάψει τα καλάμια»

Κι εγώ που έδενα σφιχτά με της φωνής σου την ηχώ
Τα παιδικά μου μυστικά και τα τραγούδια
Κρυφά σκαρφάλωνα στα σύννεφα τις νύχτες να με δεις
Μπροστά στα μάτια σου ανέμιζα το ρούχο της ψυχής
Και το κρατούσαν, λέει, στις άκρες αγγελούδια…

Ήχος που σπάζει σε κομμάτια τον καθρέφτη του νερού
Τα μάτια σκάβουν χίλια πύρινα ποτάμια
Καρφί στον ώμο, πόνος κόκκινος σα λάμες που τρυπούν
Πολύ ψηλά ειν’ η ντροπή για να τη φτάσω πριν με δουν
Κι είναι το αίμα μου που βάφει τα καλάμια

Ξέρω, δεν έχεις πια καιρό να καρτεράς τις Κυριακές
Μαζί με μια τρελή ξωθιά του πάνω κόσμου
Τώρα τη γη πατάς γερά, δε βλέπεις πια τη συννεφιά
Μα πριν ο ίσκιος σου χαθεί πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών
Τον ήλιο που μου πήρες δωσ’ μου

Παρασκευή Κουτούμπα (Σκιάθος)

A' Βραβείο στον Γ' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Ο εφιάλτης ενός υπουργού

της Παρασκευής Κουτούμπα

Έφτασε μπροστά στην κλειστή δρύινη πόρτα. Ένα χοντρό τριχωτό χέρι από το πουθενά, ακουμπώντας φευγαλέα τη μύτη του, έσπρωξε με σιγουριά την πόρτα και την άνοιξε.

-Περάστε, υπουργέ.

Σχεδόν αμέσως το κενό της ανοιγμένης πόρτας γέμισε κάμερες, φωτογραφικούς φακούς, μικρόφωνα με λογότυπα μεγάλων καναλιών, αγχωμένες φάτσες και ένα-δυο βαμμένα στόματα. Βαβούρα. Κάπου ανάμεσα κι ένα ανοιχτό ντεκολτέ με πλούσια θέα. Χμ, ωραίο κομμάτι.

-Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ! Ανοίξτε!

Το ίδιο τριχωτό χέρι παραμέρισε με μια κίνηση τη δημοσιογραφική μάζα. Αυτός μηχανικά ίσιωσε την πλάτη, ρούφηξε ό, τι μπορούσε από το στομάχι του και πήρε αλύγιστο ύφος. Ένιωσε ακαταμάχητος. Αλλά για δηλώσεις ούτε λόγος. Το θέμα έκαιγε από παντού. Μέχρι ένα μήνα πριν διαβεβαίωνε τρίχες. Τώρα, πριν λίγο, μέσα είχαν μόλις υπογράψει το ακριβώς αντίθετο. Έτοιμος μεζές να τον κατασπαράξει η αντιπολίτευση – και κείνοι οι άπλυτοι που λυσσάγανε κάθε μέρα έξω απ’ το υπουργείο. Ξεροκατάπιε. Όμως οι κάμερες γράφανε. Κι η Ρένα επέμενε: όσο πιο αντιπαθή σε κάνουν οι...

Ουστ..!

Της Παρασκευής Κουτούμπα

Όχι, προς Θεού. Μη μου πειράζετε τον παράγοντα. Διότι είναι μέγας και πολύς και τεράστιος κι αρπάζεται εύκολα και καπριτσώνεται άσχημα άμα τον θίξεις. Διότι έτσι κάνουν να’ούμ’ όλοι οι παράγοντες του δικού του μεγέθους.

Δεν ξέρω άμα με αντιλαμβάνεσθε δηλαδή. Που πα να πει άντε να χαθείς από κει μωρή που θα σου δώσω και προτεραιότητα να περάσεις, ποιά νομίζεις ότι είσαι; Εγώ είμαι παράγοντας και συ ψηφοφόρος, που πα να πει τίποτα. Ένα ψηφαλάκι. Δηλαδή όχι και τίποτα, το ψηφαλάκι δηλαδή. Αυτό θα μου χρειαστεί διά τας εκλογάς. Μετά πάλι σε πετάω στα σκουπίδια. Εκτός δηλαδή κι άμα δεν έχεις σκοπό άμα έρθει η ώρα να τσακιστείς να πα να ρίξεις σε μένα το ψηφαλάκι κι έχεις σκοπό μωρή κάργια να πα να το δώσεις σ’ άλλονε, οπότε μωρή σε πετάω από τώρα στα σκουπίδια. Κι άντε πέρα να περάσω με το τριαξονικό μου – το τζιπ και την κούρσα τα έχω σπίτι στο γκαράζ, σιγά να μην κυκλοφορήσω με το Καγιέν μπροστά σου να μου το ματιάσεις γρουσούζα. Αυτά τα έχω άμα βγαίνω σε καμιά εθνική. Που τολμάς να μου φέρεις κι αντίρρηση παλιομπετούγια. Εμένα που είμαι μορφή στο κόμμα από δεκαπέντε χρονών. Από δεκαπενταμελές ξεκίνησα και να’ μαι τώρα πού έφτασα. Που πάλεψα με...

Θα σου δείξω εγώ!

της Παρασκευής Κουτούμπα

Η αγαπημένη του φράση. Από πιτσιρίκι. Τί από πιτσιρίκι, από κούνια. Από πριν γεννηθεί. Σίγουρα μέσα από την κοιλιά της κυρίας Αριστέας – της μαμάς του – αυτό πρωτοψέλλιζε πριν ακόμα πει «ουά». Η εκδίκηση στο αίμα του. Ακριβώς σαν τον παππού του, που του’ δωσε και όνομα και χάρη – πανέξυπνος άνθρωπος, που οι κακές γλώσσες της εποχής του λέγανε και καλά ότι ήταν δωσίλογος. Μωρέ ας τον έφταναν έστω και στο μικρό του δαχτυλάκι. Όλα τα σπίτια της γειτονιάς ψόφαγαν στην πείνα τότε στην κατοχή, και μονάχα το σπίτι του Παναγή ξεχείλιζε αλεύρια και ζάχαρες και βουτύρατα χωριάτικα. Ας είχαν κι οι άλλοι την ίδια εξυπνάδα να καταφέρνουν τους Γερμανούς να’ ναι με το μέρος τους. Πανέξυπνος ο παππούς, όλους τους έφερνε βόλτα. Αλλά και τη μανία των άλλων δεν την άντεχε. Ακούς να του πετάνε πέτρες οι πιτσιρικάδες στο δρόμο και να τον λένε προδότη; Και προπαντός εκείνο το χαμένο του γείτονα. Εμ, με αριστερό πατέρα, τί θα βγει και το παιδί. Δεν του τη χάρισε λοιπόν ο παππούς, Θεός σχωρέστον. Μέσα απ’ τους πρώτους που μάζεψαν, τότε που κάνανε ξαφνική έφοδο στη γειτονιά, ήτανε κι ο γείτονας το παλιοκομμούνι. Καλά να πάθει κι ο μικρός, τους καθώς πρέπει ανθρώπους δεν τους πειράζουνε.

Το 1963 άνοιξε για πρώτη φορά ο Παναγιώτης τα μάτια του σε τούτον δω τον κόσμο. Βέβαια με το που γεννήθηκε η κυρία Αριστέα φρόντισε να τον κάνει «Τάκη». Αρκετά το’ χε υποφέρει στη ζωή της το χοντροκομμένο χωριατοειδές «η κόρη του Πανάγου». Τώρα που η κόρη είχε πάρει μεγαλοδικηγόρο, όλα γύρω της έπρεπε πια...