Δυο λόγια για τον Δάσκαλο

Γράφει η
Λένα Κουτούμπα
Εκπαιδευτικός

Ημέρα του Δασκάλου σήμερα και νομίζω, μας αξίζουν δυο λόγια.

Ο Δάσκαλος που φέρει το Δ το κεφαλαίο, είναι αυτός που πρέπει να έχει μεταδοτικότητα, ώστε να μπορεί να μεταλαμπαδεύει, να χτίζει ό,τι πολλές φορές δεν υπάρχει.

Να ενθαρρύνει τους μαθητές, ανάλογα με τις ικανότητές τους.

Να εντοπίζει τη διαφορετικότητα.

Άρα, ούτως ή άλλως, πρέπει να γνωρίζει και ψυχολογία και φυσικές επιστήμες και κοινωνιολογία. Να είναι σύμβουλος, ψυχοθεραπευτής, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος.

Να κάνει την αυτοκριτική του και να αυτοδιορθώνεται.

Αλόννησος / Δάσκαλος επιστρέφει στο σχολείο που δίδαξε μετά από 45 χρόνια!

Μεγάλη ήταν η συγκίνηση όταν ο 73χρονος δάσκαλος από το Βελεστίνο Στέφανος Καζάς επέστρεψε μετά από 45 χρόνια στο κλειστό πλέον σχολείο της Χώρας Αλοννήσου, που δίδασκε από το 1965 μέχρι το 1971, προσκληθείς από την τότε μαθήτριά του Σταματούλα Γκιουλή και συνάντησε παλιούς μαθητές του.

«Είναι ιδιαίτερη η χαρά και η συγκίνηση για μένα προσωπικά και για όλους όσους ευτύχισαν να έχουν δάσκαλο τον κ. Στέφανο Καζά» μας είπε η Σταματούλα Καλογιάννη, η οποία ένοιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει μαζί του και να τον προσκαλέσει στο νησί.

Σύμφωνα με μαρτυρίες μαθητών των ο 23χρονος τότε δάσκαλος υπηρέτησε με ζήλο και εκπαιδευτική συνέπεια το τότε δυσπρόσιτο νησί, οι οποιοι θυμούνται ότι το Χωριό με το Πατητήρι επικοινωνούσε με ένα μονοπάτι, αφου δρόμος δεν υπήρχε.

Οι πρώην μαθητές του διατηρούν απέραντο σεβασμό στο πρόσωπό του και εκτιμούν την προσφορά του σε μια εποχή που η μόνη πηγή πληροφόρησης για τον μαθητή ήταν ο δάσκαλος…

«Μας έμαθες να συνεργαζόμαστε στα πλαίσια της μαθητικής κοινότητας, μας έδωσες μαθήματα ήθους και καλής συμπεριφοράς» ήταν τα λόγια των μαθητών προς τον δάσκαλο, ο οποίος δάκρυσε όταν έφθασε στην πόρτα του σχολείου και έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά, όπως τότε, μισόν αιώνα περίπου πριν…

Στον Δάσκαλο...

Το άγγιγμα της δασκάλας
Henri Jules Jean Geoffroy

Ποτέ η σημασία του δασκάλου και ως προσωπική συμπεριφορά και ως επαγγελματική επίδοση, δεν ήταν τόσο σημαντική όσο στην εποχή μας.

Και ποτέ δεν υπήρξε τόσο δύσκολο και τόσο βαρύ το έργο του  όσο σήμερα… Το βάρος της παιδείας αυξάνει κάθε μέρα και γι' αυτόν που την ασκεί και για εκείνον που τη δέχεται. Έτσι το έργο του εκπαιδευτικού είναι πολύπλευρο, έργο βαθιά πνευματικό, έργο έμπνευσης, που προϋποθέτει μια ψυχή πλούσια, καλλιεργημένη σε πολύ ανοιχτό ορίζοντα.

Αναφέρομαι λοιπόν στον δάσκαλο, αυτόν που μέσα στην ψυχή του καίει η λαχτάρα για τον άνθρωπο. Που η δουλειά του δε σταματάει όταν τελειώνει η σχολική μέρα. Σ' αυτόν που ξέρει καλά ότι η σχέση δασκάλου και μαθητή είναι καθοριστική και μοιραία! Κι αυτό που παίζει ρόλο σημαντικό είναι η μεταδοτικότητα. 

Στον δάσκαλο που προσπαθεί να χτίσει αυτήν την ιδιαίτερη σχέση με το μαθητή. Σ' αυτόν, που το μαθητή τον αφουγκράζεται και κατανοεί τις ιδιαιτερότητές του. Σ' αυτόν που δίνει κίνητρα στο μαθητή να θέλει να γνωρίσει! Γιατί όταν γνωρίζεις μαθαίνεις!

Στον δάσκαλο που δίνει άλλη προοπτική στο επίπεδο της τάξης του. Σ' αυτόν που έχει την πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας. 

Cyanide Bliss!

Πρόδρομος Ισόπουλος:
"ο κύριος καθηγητής".
Μαθαίνω ότι έφυγε πρόσφατα.
 Δεν πρόκειται να ξεχαστεί, όμως.
Ούτε από το χώρο της Αναλυτικής
Χημείας-ούτε κι από μας,
που τον γνωρίσαμε...

Πρώτα πρώτα μια διευκρίνιση: το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου. Η μόνη μου σχέση με τον άγνωστο αρθρογράφο - πέρα από την ταύτιση των απόψεων φυσικά! - έχει να κάνει με το ότι κι οι δυο περάσαμε από τα έδρανα του Τμήματος Χημείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων-και ειδικά από το μάθημα Χημικής Φαρμακολογίας που δίδασκε ο αξέχαστος Πρόδρομος Ισόπουλος, ο "κύριος καθηγητής" με την ολύμπια παρουσία, τις ανεξάντλητες γνώσεις, το μοναδικό χάρισμα επικοινωνίας με τους φοιτητές. Δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης. Που μας έπαιρνε μεσημέρι Κυριακής για μια μίνι εκδρομή στο νησί των Ιωαννίνων, για τσίπουρο και κουβεντούλα. Όλο το τμήμα. Μεγαλείο και απλότητα-αυτά που κάνουν τον αληθινό δάσκαλο. Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση, κύριε καθηγητά. Ναι, κατάφερα να γίνω χημικός του πάγκου, όπως λέγαμε. Οι συνθήκες δε με άφησαν να μάθω περισσότερα κοντά σας, όμως αυτά που έμαθα τα κρατάω σαν πολύτιμη παρακαταθήκη. Καλή αντάμωση.

Και μια φιλική ματιά στον άγνωστο αρθρογράφο-συμφοιτητή: η σελίδα σου, συνάδελφε, "κατέβηκε" βάναυσα - καταλαβαίνω για ποιούς λόγους. Το εξαιρετικό άρθρο σου όμως το αναπαράγω, σε πείσμα των καιρών. Ελπίζω να το δεις και να χαρείς.

"Δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία για να καταλάβεις ότι ένα σύνολο δεν είναι το αλγεβρικό άθροισμα των μερών του. Στην περίπτωση της σελίδας γνωστής εταιρίας εξόρυξης χρυσού σχετικά με το κυανιούχο νάτριο, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πώς μπορείς να…

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ

tomagazakitisodouoneiron.blogspot.gr